لیلی و مجنون نظامی گنجوی

در حدود سال‌های ۳۵۰ تا ۵۵۰ قمری، ابوبکر والبی افسانه‌ای عاشقانه، ولی سست و بی‌پایه با عنوان لیلی و مجنون به زبان عربی نوشت که در برخی از نسخه‌های خطی آن، ترجمه فارسی آن نیز نوشته شده‌است

^۰اخستان شروانشاه، پسر منوچهر و پادشاه شروان که ترجمه کتاب عامیانه ابوبکر والبی را خوانده بود، و از سویی دیگر از خواندن خسرو وشیرین نظامی لذت برده بود، به فکر افتاد تا از نظامی بخواهد که لیلی و مجنون را به نظم بکشد.

اما نظامی میل رو رغبتی به نظم درآوردن این داستان نداشته‌است. چرا که بن‌مایه عربی موجود، کوتاه، بدون بسط و بدون تنوع بود و قادر به پر کردن کتابی نبود. از سوی دیگر زندگی و آداب بدویان بیابان نشین عرب، و سرزمین بی آب و علف آنان، چنگی به دل نظامی که شاعر بزم‌های پرشکوه ساسانی بود، نمی‌زد

سرانجام اصرار پادشاه شروان و تشویق فرزند نظامی باعث شد تا نظامی منظومه لیلی و مجنون را بسراید. او سرودن این منظومه را تنها در کمتر از چهار ماه به پایان برد. در حالی که نظامی سال‌ها برای سرودن منظومه‌های قبلی مانند خسرو و شیرین و مخزن الاسرار، وقت صرف کرده بود. خود وی گفته‌است که اگر گرفتاری‌های دیگر نمی‌داشت، لیلی و مجنون را در چهارده روز به اتمام می‌رسانید.

لیلی و مجنون در سال ۵۸۴ سروده شده و در سال ۵۸۸ مورد تجدیدنظر نظامی قرار گرفته‌است این اثر سومین منظومه نظامی است و هشت سال پس از خسرو و شیرین سروده شده‌است

خود نظامی داستان زاده خود را جدید می‌داند و می‌گوید:«شاه اخستان از من خواسته‌است چند بیتی بکر چون لیلی بکر بر سخن‏ نشانم. یعنی سخنی بگویم که از اندیشه هیچ کس‏ دیگری نگذشته و قلم هیچ کس دیگری بر روی کاغذ ننوشته‌است»

با این‌حال، بی‏میلی شاعر در آغاز کار و شتابزدگی او در اتمام آن در جای جای اثر به چشم می‌خورد زنندگی این صحنه بکاهد، ولی بی هیچ پیرایه‌ای معامله خواستکاری را به سرعت با پاسخ منفی پدر لیلی و با این بیت تمام کرده‌است

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: